صدایم کن
صدایم کن،
که دل پوسید،در این خار زار دور.
صدایم کن،
وگرنه در عمق تاریک هزاران گور.
الا!
آوای مستی آوار فصل بهارم!
الا!،
ای ماده آهوی هزاران ره گریزانم!
الا!،
ای نوردر ظلمت- اسیر دست اهریمن!
الا!،
ای خوب،
دیگر از خطای خود پشیمانم!
صدایم کن،
صدایم کن،که دل پرواز میخواهد!
صدایم کن،
به پایان می رسد
آغاز می خواهد!.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
صدایت چون پرستوی فراری از قفس،
از دور میاید.
نگاهم کن،
دلم از ظلمت صد گور میآید!
تو آن نوری که از پشت شفق،
پنهان و پیدایی.
تو آن موجی که از صحرای غربت،
پیش میآیی!.
صدایت یکزمان آواز صحرا شد.
ترنمهای لبهایت،
نسیم پاک دریا شد.
بمن از نغمه های دید گانت،
زندگی دادی!.
به جانم،
از نفسهای دلت،
تابندگی دادی،!
برایم قصه از شبهای شادی بخش میخواندی،!
صدایت را میان لاله های گوشهای خسته میراندی،!
نه بیمم از غم فردا،
نه ترسی از آتشو دریا!
هزاران شور شیدایی بمکن آموخت ،
چشمانت!
هزاران قصه میگفتی،
تو با لبهای خندانت!...
چرا دیگر نمیخندی؟
چرا زلف پریشان را،
به گرد گردنم_
دیگر نمی بندی؟.
چرا دیگر جدا از من ،
چنین افسرده جا ماندی؟
چرا آخر،
تو این افسانه را،
چون قصه ها خواندی؟
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
صدا کردی،
صدایت صوت زیبای قناری شد.
زمین آرام و سرسبز از می پاک بهاری شد
نه برگ زرد پائیز و نه سیل خانه بنیان کن،
صدایت انعکاس شوق من،
در شام تاری شد
گل ومی در صدایت بود ومن،
از شوق بشکفتم
به دل دادم نوید فصل نور و بازمین گفتم،
که زین پس مرگ برگ و غنچه میمیرد!
تنت صد شوق از نور تمیز صبح،
میگیرد!
نه طو فان،
راه در پس کوچه این شهر میابد،
نه دیگر لاله از بیم سموم خشک،
میمیرد،!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
... ولی گویی تمام آرزو هایم هدر رفته،
دلم در انقباض پنجه های شور وشر رفته
زمام اختیار عقل،
از دستم بدر رفته،
تمام ثروت دنیا،
در این سودا ضرر رفته
تو آنسو مانده ای تنها ومن،
اینسو اسیر درد.
گلستان وجودم،
-در غیابت- شوره زار زرد.
نمیدانم چه کس با ما،
چنین شتمی تواند کرد؟....